بيا اي خسته خاطردوست؛ اي مانند ِ من دلکنده و غمگين

 

 

بذار فکر کنم از حسودي بود، وقتي ميگفتي: نکش.

ميدانستي، روزي يک پاکت از همينها، قرار است روزگاري، جاي خالي تو را پر کند.

 

 

 

پ.ن:

تهران قديم را باهم، پياده ميگشتيم.

پرشيا سواريهايت، توي اتوبانهاي اين شهر جديد ِ ناآشناي بي خاطره، با کيست؟