زخم‌هایی که آدم‌ها به ما می‌زنند سهوی است. آن‌ها هیچ‌کدام هیچ‌گاه نمی‌خواهند شما را زخمی کنند، اگر قصدِ آزارِ شما را داشته باشند حتمن شما را خواهند کشت، زخمی کردن شما برای آن‌ها سودی نخواهد داشت.
آدم‌ها برای آدم زخمی دل‌سوزی می‌کنند، حتی گاهن از او پرستاری هم می‌کنند چون تهِ دلِ اکثر آن‌ها هنوز چیزی از انسانیت باقی مانده است.
ولی آدم‌ها برای آدم مُرده فقط عزاداری می‌کنند، آن هم به مدت محدود، نه طولانی، و کم‌کم آن آدم مُرده را با یک آدم زنده جای‌گزین خواهند کرد و وانمود می‌کنند که آن اتفاق (هرچه که بوده) اصلن نیافتاده است، پس مُرده‌ی شما برای آن‌ها منفعت بیشتری خواهد داشت.
از زخم‌هایی که از آدم‌ها می‌خورید ناراحت نباشید، آن‌ها اگر دوست‌تان نداشته باشند شما را خواهند کُشت؛
اگر زخمی شده‌اید مطمئن باشید فقط دست‌شان خورده است، واقعن نمی‌خواستند این‌طور شود.
